A guzik!

Te ciasteczka wymyśliłam z jednego powodu: NIENAWIDZĘ GUZIKÓW! Długo nie mogłam się zmobilizować do ich upieczenia, bo tak bardzo nie cierpię guzików! Już sama nazwa jest jakaś tak plugawa: gu-zi-ki. Czemu wreszcie się przełamałam? Bo Córcia musi umieć zapinać guziki zanim pójdzie do szkoły. No ale jak ma się tego nauczyć, skoro nie ma praktycznie żadnych ubrań z guzikami? Zaś jej matka zaczęła bez odrazy nosić zapinane koszule w wieku jakichś 25 lat (ale nadal ma 20 lat;)). Córcia ma jedną jedyną kurtkę zimową wyposażoną w owe sprzęta i na tym jej garderoba guzikowa się kończy. Nie umiem powiedzieć, skąd się wzięła moja odraza do tych elementów odzieży. Pewne jest, że nie znoszę ich od maleńkości, budziły we mnie wstręt odkąd pamiętam. Kopenhaska kobieta z guzików to był dla mnie szczyt perwersji i odrazy! Albo Akademia Pana Kleksa – przerażające nie były tylko te wilki ze świecącymi oczami, lecz szpak zbierający guziki!!! Pfuj!
No ale w końcu nauczyłam się ignorować moją koumpounofobię, jeżeli już te paskudy muszą tkwić przy odzieży. Triumf umysłu nad umysłem:) Natomiast teraz muszę nauczyć Córcię zapinania, więc potrzebowałam ostrzejszej terapii. Zapewniam, że gryczane guziczki nie budzą we mnie żadnej odrazy, a wręcz przeciwnie;)

1 szklanka mąki gryczanej + na podsypkę
1 szklanka zmielonych płatków owsianych
pół kostki margaryny nieutwardzanej lub oleju kokosowego
pół szklanki oleju
2 łyżki cukru
1 łyżka wody lub ulubionego mleka
1 łyżeczka ekstraktu waniliowego

Szybko zagnieść, schłodzić w zamrażalniku. Rozwałkować podsypując mąką i wycinać małą szklanką kółka. W każdym kółku zrobić zagłębienie kieliszkiem o mniejszym obwodzie niż szklanka i dziurki przy pomocy rurki do napojów. Piec w 190°C około 10-12 minut, do zbrązowienia.

Ciasteczka guziki wymyśliłam prawie cztery lata temu i zapisałam pomysł na małej żółtej karteczce, razem z kilkunastoma innymi pomysłami. W między czasie powstało oczywiście jeszcze kilka innych karteczek (łącznie z płachtą A4 z pomysłami na książkę), ale ta jedna była bazą kształtów i kilku smaków, które chciałam koniecznie kiedyś uzyskać. Nie zrealizowałam tylko jednego pomysłu – ciasta herbacianego. W między czasie i tak już ktoś je odkrył i opublikował, ha, ale bym była prekursorem, gdybym upiekła je wtedy! 😉 Tak czy inaczej, ponad trzy lata temu założyłam bloga, a ta żółta karteczka miała w tym dokonaniu duży udział. Karteczka wylądowała w koszu (recyglingowym), a ja czuję się, jakbym właśnie zamknęła jakiś rozdział.